A hell of a chance

Heaven's just a thin blue line
If God's up there he's in a cold dark room
The heavenly host are just the cold dark moons
He bent down and made the world in seven days
And ever since he's been a'walking away
Josh Ritter - Thin Blue Flame

Daar staat ie dan op het podium van Paradiso. Josh Ritter, de man van de eeuwige lach, met een serieus gezicht. Met een paar woorden beschrijft hij mijn gevoel van die middag in de Oude Kerk in Amsterdam. Daar hingen op de tentoonstelling World Press Photo de foto's van een jaar verdriet samen. Natuurgeweld, menselijk geweld, vastgelegd door de camera. Geen mooimakerij, maar de wereld, zoals de wereld ook is.

Tsunami, Kashmir, Irak, New Orleans. De bekende beelden, de bekende verhalen. Maar ook foto's van de gevangenisoorlog in Guatamala, van de gevangenis in Afrika. Onbekende beelden, onbekende verhalen, die mij onverwacht hard raakten. Het was te veel onheil.

Onheil, waar ook de jonge fotografen, die met het onderwerp 'Ordinary' aan de slag gingen voor een master class, geen verlichting voor konden brengen. Ook zij zochten de donkere kant van de mensheid op. De Londenaar op zoek naar een vriend na de aanslagen, de Spaanse jongeren met verdriet in de ogen na seksueel misbruik.

Terwijl 'Ordinary' zo mooi kan zijn. Het gewone is zo bijzonder.

In plaats van een ander museum besloot ik door de zachte regen langs de grachten te wandelen. Therapeutisch wandelen. En toen kwam Josh in Paradiso, die met zijn stem percies beschreef wat ik voelde. Maar ook hoop gaf, zoals muziek dat zo goed kan.

Oh it' s hell to believe there ain't a hell of a chance
...
And angels everywhere were in my midst
In the ones that I loved in the ones that I kissed
I wondered what it was I' d been looking for up above
Heaven is so big there ain't no need to look up

Thin Blue Flame van website Josh Ritter
Foto Finbarr O'Reily, winnaar World Press Photo 2005