Duckstad

Ta Van is het einddoel van mijn eerste wandeling vanuit Sapa, bekend om zijn prachtige uitzicht op de hoogste berg van Vietnam die nu echter al dagenlang in mist gehuld is. Het is een lastige wandeling, met hoog water in de beek (natte voet) en smalle paadjes langs de rijstvelden (blubberige voet).

De befaamde bergvolken tonen zich niet van hun beste kant. Een zwart Hmong-dame wil geld voor de oversteek van de beek, krijgt dat niet en kijkt vervolgens met een zuur gezicht toe hoe ik en mijn gids Thuyen het vrijwel droog houden. Oh, wat had ze het graag anders gezien....

Ta Van blijkt 'Home Stay Central' te zijn. Het slapen bij een Zay-familie (een ander soort bergvolk, dus andere kleding en een vriendelijke glimlach!) is big business. De wc- en douchegebouwtjes verraden dat bijna elk huis een hotel voor Westerse toeristen is geworden, die in de nachtelijke uren vol worden gegoten met happy water (rijstwijn). Weer eens wat anders als regenwater...

De vele eendjes gedijen goed in de regen en in de rijstvelden. Ta Van lijkt wel Duckstad, zoals ze in grote groepen door het dorp waggelen. Eerst naar mij toe, om vervolgens resoluut tegelijkertijd rechtsomkeert te maken. Al kwaterend.

Ik ben opgelucht als 's avonds bij het eten geen eend op het menu staat, maar slechts kip (en loempia's en rijst en patat en gebakken groente en gekookte groente). Ik weet zeker dat het kip is. Ik beleef bijna het hele kookproces in de keuken mee, terwijl ik nog voor het diner begint al vol word gepropt met patat en loempia's.

Als enige westerling -en enige Engelssprekende in huis- word ik enorm verwend. Ook voor het ontbijt. Eerst de restjes van de vorige avond. Rijst met kip voor ontbijt vliegt er makkelijker in dan ik had gedacht. Maar ze vinden dat ik te weinig eet, dus worden ook nog eens vijf (!) pannenkoeken tevoorschijn getoverd. Stel je voor dat ik met honger zou vertrekken.