Lekker Lowlands

Hemels

Na het ‘noodweer’ waarin het tentje opzetten acrobatische toeren verlangde, kwam de dubbele regenboog & oranje hemel. Dan kun je de natuur alles vergeven en weet je dat het goed komt. En dat kwam het. Beter weer voor een festival bestaat niet!

Met dank aan Jop (die ooit cd in top van zijn jaarlijstje had) belandde ik vooraan bij Wilco. En al kende ik amper iets...wat was het meeslepend mooi. Betere herrie als van deze heren bestaat niet. Het was één geheel. Niets was overbodig. De meest bizarre briljante snoeiharde drumsolo ooit in heel ingetogen liedje. Meesterlijk!

Ik ben een trage snorkel en dus was mijn huiswerkontdekking voor Lowlands de nieuwe cd van Kasabian. Ik bleef luisteren, en luisteren, en luisteren. En live kwamen de liedjes nog beter uit de verf en wist ik mijn ogen niet los te rukken van de zanger. Wat een energiek Engels ventje. Top!

Wasabihummus op Novibbroodje. En oh heerlijkheid, de biologische supermarkt in de buurt schijnt het ook in de verkoop te hebben.

De golvende platen in de Charlie bij The Maccabbees. Als om mij heen werd gesprongen, hoefden mijn arme, pijnlijke voetjes hen niet na te doen en toch bewoog ik. Niet zo wild als die jonkies in de pit, maar hé, ben dan ook net een tikje ouder.

Suprise!

Suprise! You’re dead! Hahaha. Open your eyes. Faith no more 1.0 zag ik nooit (al ken ik Epic sinds het verschijnen uit mijn hoofd), maar Faith no more 2.0 bewees dat het nooit te laat is. Helaas was geluid waar ik stond nogal een modderpoel, maar oh wat een showmannetje was Mike Patton in zijn rode pak. Met een dijk van een stem en het gezicht van een foute gangster. En dan kun je wegkomen met een klap in het gezicht voor wie niet doet wat je wil (in het Nederlands meezingen). Perfecte afwisseling van snel-langzaam & hard-zacht. Daar kunnen vele jonkies nog veel van leren.

Dat ze kwamen was natuurlijk geen verrassing meer, maar dat ik een uur lang geintrigeerd kon luisteren vanaf het ongemakkelijke plekje op de rand van het voorvak was een verrassing. De rifjes, de ritmes, alles was uitgekiend aan Them Crooked Vultures. Deze mannen weten duidelijk wat ze doen. Als het een nieuwe cd was geweest die ik luisterde, had ik ‘m nog eens opgezet. En nog eens. Om dan pas met een écht oordeel te komen.

Bij de bandnaam dacht ik aan ruige gitaren, maar Vampire Weekend-muziek bleek lichte, zomerse muziek die perfect paste bij het festival en mijn gevoel op dat moment. Niet alles hoeft zwaar en serieus te zijn.

Op cd klonk het al veelbelovend, maar Florence & The Machine overdonderde mij volledig in de gekke Charlie-tent. Deze dame gaat groot worden, omdat ze authentiek excentriek is en een goede strot heeft. Mijn ontdekking van het weekeinde.

Ok, ik ben een Arctic Monkeys-nitwit. Ken alleen de hits, was onder de indruk in 2006, maar verder reikt mijn kennis niet. Groot was mijn verbazing dat deze aapjes muziek maken die ik écht mooi vind. Maar muziek die ik écht mooi vind, past niet als afsluiter in de Alpha waar iedereen zijn restjes energie wil wegspringen.


Feest! Feest! Feest!

Oei! Mijn nek! Net iets te hard bangde ik mijn head bij de karaokeversie van RATM’s Killing in the name of. Maar oh wat bevrijdend om ongeneerd hard mee te blehren, pirouetjes te draaien en te springen bij het meezingfestijn Lowlands zingt. Het was wa-wa-waanzinnig (gedroomd)!

Op Werchter waren Maartje en ik een springend eiland tussen de zoutpilaren met Metallicashirt aan. Nu bewoog de Alpha van voor naar achter mee. Het blijft voetbalrock, maar oh zo lekker. En het scanderen van Kaiser Chiefs kan ik held Ricky vergeten, omdat ie zo zijn best doet. Jammer dat zijn microfoon (& zijn stem) hem niet bij kunnen houden.

Roeien door de hemelpoort, bij de oneindige poortjes met wildvreemde hand-tegen-hand-staan, polonaise van Magneetbar tot 90s disco en het Duitse worsten-liedje. Veel dichterbij carnaval zal (en wil) ik nooit komen. Niet gespeeld, wel toegejuicht: Stoelendans en levend Tetris. Dit is wat Lowlands tot mooiste festival van ’t land maakt. Niet de grote namen, maar het grote plezier en de bezoekers.

The Madd – helaas zonder Dio want toen was ik al weer elders. Het voelde als thuiskomen, met de heerlijke Rotterdamse R van de zanger & de oh zo vertrouwde en niets vernieuwende rock & rollklanken. Qua Nederlands vertier zag ik ook nog Bertolf (aardig) en Miss Montreal (mooie stem) en Bertolf & Miss Montreal (klonk niet écht zuiver).

Wat past beter bij Taboulehsalade op mijn bord dan de multicultiklanken van La Caravan Passe? Een welkome reis langs warme landen.

Dromen

Anti-held Bon Iver stemde zelf al zijn gitaren (en dat waren er heel wat) met zijn korte broek aan met dikke scheur erin. En in exact diezelfde broek trad hij op. Zonder enig uiterlijk vertoon. Niets meer dan muziek, met onverwacht harde uitspattingen. Meer had ik niet nodig. Mooi. Nu duimen dat hij ooit nog in kleine zaal staat...

Na hyperactieve Kasabian naar Grizzly Bear hoppen is een te grote overgang. Deze mannen hadden mijn onverdeelde aandacht nodig en dat was aan het einde van lange dag net te veel gevraagd. Maar die cd ga ik zeker nog eens checken.

Patrick Watson won mij opnieuw voor zich. Ogen dicht en genieten. Wat kan die man zingen en wat heeft hij een enorm fijne creatieve band die de vreemdste toeren uithaalt om iets gedenkwaardigs neer te zetten. Misschien niet zo gedenkwaardig als die zondag in de India, maar waarom vergelijken? Ik was blij met wat ik kreeg. Hilarisch moment met de plastic vervanging van de kapotte gitaar.

Maartje sleepte mij gelukkig mee. Farlando was helemaal mijn ding, met weemoedige trompet. Maar had de drummer écht zijn vliegtuig gemist? Dat moet ie met zijn vrienden snel goed komen maken. Dan nog beetje oefenen op Neutral Milk Hotel, want dat kan beter (maar was nu al onverwacht pleziertje om te horen).

Op herhaling

Lekker meetoeteren met Beirut maakt een mens blij. Na Paradiso had ik mijn (te hoog gespannen?) verwachtingen bijgesteld. Nu hoorde ik wat ik verwachtte. Maar beloftes van cd’s werden bij mij opnieuw niet helemaal

Even leek de zanger van White Lies beter te zingen dan op Werchter. Maar uiteindelijk bleef zijn stem de zwakte factor. Maar oh wat een lekkere liedjes! Zoals man bij verlaten tent zei: ‘Ik was Editors zat. Maar nu hebben we nieuwe Editors’. Deze knulletjes staan alleen nog in de kinderschoenen.

Zag maar klein stukje van Nina Kinert maar dat was erg goed. Volgens kenners die al langer luisterden had ik geluk. Het was het beste nummer van de set. Deed mij aan mijzelf beloven eindelijk eens een hele set van deze dame te zien in plaats van de korte stukjes op nu al drie festivals.

Buitencategorie

Een zanger die zijn gitaar pakt en in de zon verder gaat, verdient bonuspunten. Reverend and the Makers bood fijn half uurtje binnen en buiten.

Wat een man is die Patrick Wolf in zijn gouden pakje toch. Vergat bijna te luisteren. Het klonk uitstekend, maar had last van moeheidsdipje.

Ja maar? Ja en! Meestal weet ik mij op een festival niet los te rukken van de muziek. Nu wel. In de vroege morgen kon ik een kwartier voor aanvang nog net een vrije stoel vinden voor de Ja maar-show, waarbij ... als ware hij een goeroe onder ovationeel applaus werd bedolven. Met een knipoog, maar hij zei rake dingen en had rake denkoefeningen. Ben ze nu alleen weer vergeten.

Nog nooit zoveel mensen gezien op de heuvel rond de Alpha, die allemaal staand naar een scherm staren om de legende van de gangstarap te zien. Indrukwekkend. Ik schoof de tent aan de ene kant in en de andere kant uit om Snoop Dogg in het echie te zien. Het was strak, maar Jay-Z verleden jaar op Werchter was zoveel leuker.

Teleurstellingen

De recessieversie van het polsbandje. Té breed, té vaal en té oranje. Die kleur hadden ze sowieso moeten bewaren voor het WK-jaar.

La Place die óók de Falafaltent had geconfisqueerd en een armetierige versie van het ooit zo overheerlijke broodje serveerde.

Dat de raket zondag uitverkocht raakte, net als de overheerlijke Lemon Cooler (geserveerd in de oh zo handige beker die ik vanaf zondagmorgen had meegesleept). Was niet de enige die beteuterd keek na de lange wandeling van Alpha naar Novib.

Het volume. Toch bizar dat van ‘stille’ tot snoeiharde muziek de oordoppen in moesten. Zag op zeker moment minstens eenderde van de mensen om mij heen met iets in de oren staan. En dat is écht niet zo leuk als zonder, want je mist toch deel het festivalgevoel (en geroezemoes wat wél weer fijn is)

Voornemen

Nooit meer een Lowlands missen zoals verleden jaar. Lowlands is onmisbaar.