Arme Juan

Alzad los brazos hijos del pueblo español
Que vuelva a resurgir
Gloria a la pátria que supo seguir
Sobre el azul del mar y el caminar del sol
¡Triunfa España!
Los yunques y las ruedas cantán al compás
Del himno de la fé
Juntos con ellos cantemos de pie
La vida nueva y fuerte de trabajo y paz

Het had zijn feestje moeten zijn, voor barman Juan. Met zijn Spaanse shirt aan -nummer 9 en eigen naam achterop- was hij klaar voor de eerste Spaanse Europese winst in 40 jaar. De Duitse kroeg verderop verkocht kaarten voor een blik op het scherm (12! Euro met 2 drankjes) maar Juan niet. Hij wilde zijn landgenoten niet uitmelken. Hij wilde met hen feesten. En zij met hem.
Dus werd zijn bar in Parijs op de avond van de EK-finale tegen Duitsland klein Spanje. Tot aan de overkant van de weg stonden de zenuwachtige Spanjaarden te staren naar een klein scherm, of het de enige tv's in heel Parijs met voetbal waren. Binnen werd amper een biertje getapt. De bar was door de massa onbereikbaar.
En toen kwam de politie, achter de bar, in een klein kamertje en op straat. Het was te gevaarlijk met al die mensen. Ze moesten van de weg, van het bushokje af. Langzaam zakte de snor van Juan, van treurnis. Maar hij deed wat hij moest doen, voor zijn landgenoten. De tv's bleven aan om het wonder van Wenen te tonen. De kijkers schoven nog dichter naar elkaar. En toen het vuurwerk werd afgestoken om het Europees Kampioenschap te vieren, maakte niemand zich druk om de menselijke barriere van 20 agenten die de massa van de weg hielden.
En Juan? Die keek van een afstandje toe. Uitgeput maar blij.