Mijn vriend Noul

Op weer eens een totaal verregende dag in bergdorp Dalat (elke wandeling die ik heb gemaakt is tot nu toe gedoemd...) was de grote hobby van mij en mijn mede-hotelgasten: Het volgen van typhoon Noul. De hoteldame begon 's morgens al met horrorverhalen. In de middag verschenen die eerste berichten bij de 'grote' media.

Typhoon nummer tien van het seizoen (gemiddeld twaalf, dus nog twee te gaan!) zou eerst over de Mekong Delta in het zuiden trekken. En al had Noul dan amper kracht, dat kon desastreus zijn. De huizen daar zijn niet gebouwd voor stevige stormen. De kinderen hoefden dinsdag niet naar school, zo liet de overheid weten. De media haalden 1997 aan, toen ruim 450 mensen in de Delta overleden.

Maar op allerhande website was al snel te zien, dat Noul helemaal niet naar het zuiden zou gaan. Hij had het snode plan opgevat om in de buurt van mijn geplande strandverblijf Mui Ne aan land te komen. Toen sloeg de twijfel toe. Onbekend met het fenomeen typhoon was ik ervan overtuigd dat geen slecht weer-moment aan Vietnam aan mij voorbij zou gaan. (Niet waar trouwens, want Saigon was dit weekeinde overstroomd)

Groot was dan ook de blijdschap toen het gisteravond in Dalat al droog werd, op de weg naar Mui Ne vanmorgen erg warm en zonnig was...en ik eenmaal bij het strand aangekomen net deed of ik echt op vakantie was. Wuivende groene palmbomen, een strak blauwe lucht en mooie wandelingen door een stroompje water door een mini-canyon naar een waterval, over enorme witte zandduinen en bij de ondergaande zon over rode zandduinen. De dag maakte ik af met mijn voeten in het zand, met uitzicht op de donkere golven, met verse gegrilde inktvis op mijn bord.

Net echt.

P.S. De typhoon was dan snel weg, maar in de provincie waar ik nu ben kostte ie wel aan twee mensen het leven, 103 boten zijn gezonken en 64 huizen onder water gelopen.