WWW en ZZZ

Een Warm Werchter Weekeinde met veel Zon, Zweet & Zonnebrand. En muziek.

Indrukwekkend

Elbow
Zeker anderhalf jaar doe ik al mijn best van deze band te houden. Maar pas toen Guy Garvey zijn eerste woorden dirigeerde richting publiek ging ik, volledig, voor de bijl. Kippenvel. Emotioneel. Zo mooi. Liedjes met een hart. Als ik zou huilen bij muziek (wat ik zowaar niet doe) had ik nu gehuild. Met de Mexicaanse wave en zijn knuffel voor een dame in het publiek bespeelde Guy op charmante wijze het publiek. Niet liefde op het eerste gehoor, wel op het eerste gezicht.

The Prodigy
Niet mijn muziek, dacht ik van te voren. Maar Werchter bood mooie kans om ze toch eens te zien. En waarom zou ik mijn mooie plekje naast hek in voorste vak opgeven? In de vast overtuiging dat ik mij na kwartiertje naar buiten zou laten tillen, werd ik overspoeld door de onuitputtende energie van dit bandje. Blij met mijn houvast aan het hek bleef ik tot het eind overeind staan. Met moeite.

Oasis
Nooit zag ik de broertjes Gallagher live. Nu stond Liam opeens naast mij een sigaretje te roken op het middenpad. Blik ongeïnteresseerd naar podium gericht. Applausje na laatste noten van de band. Arrogantie ten top. Maar als je zo speelt, mag je best arrogant zijn. Al stal voor mij zijn sympathiekere broertje de show met Don't look back in anger.

Dave Matthews Band
Jarenlang hoor ik al hoe fantastisch Dave en zijn mannen zijn. Jarenlang luister ik af en toe een nummertje, hoor dat de liedjes vakkundig in elkaar steken, om weer verder te zappen. Bijna alsof ik geen zin heb om al die enthousiastelingen gelijk te geven. Nu zag ik de mannen op het podium aan het werk en raakte onder de indruk van het speelplezier, maar bovenal van guitige Dave. Al viel het even zwaar om na uren in de file de muziek-ontvangknop aan te zetten.

Nick Cave and the Bad Seeds
Nog zo'n band die ik zou moeten kennen. Maar niet goed genoeg ken om écht volledig in op te kunnen gaan op een festival. En dat was jammer. Want wat had ik mij graag laten meeslepen door de woorden van snorloze Nick, die voor mij ook onverwacht wist te rocken. Geen Into my arms -een nummer vol herinneringen. Het was goed zo.

Simpel plezier

Kaiser Chiefs
Laatste grammetje energie eruit gesprongen op mijn persoonlijke afsluiter van het festival. Heb een zwak voor de Kaisers. Zelfs als Ricky Wilson het publiek minutenlang 'Kaiser Chiefs' laten scanderen als eng staaltje publieksmennerij. Ken vele nummers en zelfs die ik nog niet kende, kon ik halverwege meeblehren. Ricky speelt voor zijn eigen plezier, zo grapte hij in interview. En dat plezier slaat over. Behalve naar de wachtende Metallica-fans.

The Killers
Had veel verwacht van de eerste keer met deze Las Vegas-rockers. Misschien te veel. Werd niet volledig overdonderd. Maar gaandeweg groeide het plezier in de heerlijke nummers, die lijken te zijn geschreven voor grote festivalweides. Zanger Brandon Flowers kon wegkomen met de cheesyheid van zijn band, puur omdat hij zelf zo heerlijk stond te genieten. Alleen dat meezingstukje in For reasons unknown was voor mij écht te veel over de top. I've got soul, but I'm not a soldier, maakte het weer goed. Ik hou van cheesy oneliners. Teleurstelling: Geen Sam's Town.

Black Eyed Peas
Het mooie van Werchter is dat ik artiesten zie waar ik nooit een kaartje voor zou kopen. Zo ook de Black Eyed Peas. Verder verwijderd van mijn gewoonlijke man-met-gitaar kon ik niet komen. Maar wat heerlijk om bij deze bizarre show te springen en te zingen. En de ogen uit te kijken naar de lange stelten van Fergie, de dansers en het confettikanon. Michael Jackson kwam langs daar waar hij thuis hoorde.

2ManyDJ's
Van voor tot achter een dansende menigte. Een waar feest. Aanstekelijke dance die niet te dancerig voor mij was - zowaar. Wel jammer dat ik zoveel herkenning had met feestje in Watt bij Motel Mozaique. Had een meer Werchter-geïnspireerde-set verwacht. Maar dansen richting de tent, dat gaat mij niet snel meer gebeuren.

Seasick Steve
De zondag was een suffe dag, met het zwarte Metallica-shirt en de cargopants als standaardoutfit. Maar vanaf een afstandje wist deze Redneck mij te laten lachen. En met mij de vele échte rockers.

De profs

Coldplay
Ik bewonder Chris Martin en de zijnen, zeker. Ze hebben een meer dan festivalwaardige show op poten gezet. Met special effects waar ik blij van word: Stuiterende enorme gele ballen alsof het springende manen zijn bij Yellow, dartelende vlindertjes bij Lovers in Japan. Maar door die show en het geren van podium naar podium-in-het-publiek naar podium-nog-verder-in-het-publiek lijken ze de soms nonchalante, zwakke uitvoering van hun nummers te willen verdoezelen. Nooit raakt ADHD-Chris mij. Zelfs bij het prachtige The Scientist blijf ik onberoerd. Dit gaat nooit mijn bandje worden.

Kings of Leon
Stadionrock pur sang. Met een zanger met een stem waar ik voor zou moeten vallen. Maar de eerste keer dat ik KOL zag in voorprogramma Pearl Jam riep bandje allergische reactie op. Te steriel. Te gemaakt. En ik ben nog niet volledig genezen. Steeds krijg ik gevoel op EO-jongerendag naar gospelrockband te kijken. Maar ik deed mijn best en heb genoten. Vooral van mijn inwendige lol om KOL en zijn publiek. En die nummers steken op een Bon Jovi-achtige wijze uitgekiend in elkaar.

Franz Ferdinand
Op de weide was ik nog best enthousiast. Al werd het concert op den duur voor ongeoefende luisteraar als ik veel van hetzelfde. Week later weet ik mij amper iets te herinneren. Veelzeggend.

Bloc Party
Hele vak ging uit zijn dak. Ik keek ernaar en snapte er niets van. Einde sloeg beter aan, maar op mijn gekke vrijdag -ruim zes uur in het voorvak- had ik hier best een plasje kunnen plegen.

Veelbelovend

Jasper Erkens
Jonge Vlaamse held van 16 jaar die én kan zingen én gitaar kan spelen. Met de pit die suikerspin-Milow mist.

Just Jack
Zomers. Aanstekelijk. Heerlijk jochie. Jammer dat niet alle nummers even sterk zijn.

White Lies
Waar Just Jack de zomer bracht, brachten deze mannen de winter. Donkere muziek met een stem die nog moet groeien. En instant hits, die een onverwacht groot aantal mannen van A tot Z kon meezingen. Moet een jongensdroom zijn, van Eurosonic eerder dit jaar na een goed gevulde festivalweide.

Vrouwelijk schoon

Regina Spektor
Ooit draaide ik haar eerste cd grijs. Stond lang op verlanglijstje om te zien. Dan zijn er twee mogelijkheden: Of ik word eeuwig fan of ze stelt teleur. Het werd het laatste. Vooral door de schelle uithalen en het moeilijke verstaan van de zachte stukjes. En de statische uitvoering met haar bandleden verstopt achter de vleugel. De sterke liedjes maakten veel goed, maar niet alles. Ze kan beter. Ze moet beter kunnen.

Amy McDonald
Deze dame heeft een prachtstem, aanstekelijke liedjes en lijkt nog sympathiek ook. Maar oh wat werd het snel saai, zo'n meisje met gitaar alleen achter haar microfoon. Zo'n festival verlangt een sterkte podiumpersoonlijkheid die het publiek meeneemt op een reis. Waar Anouk verleden jaar wel slaagde, zakte Amy. De dames (op mini-stukje Grace Jones na) wisten deze editie niet de show te stelen.