Ze lijken zich wel te vermenigvuldigen, de plastic tasjes in mijn wasmachinehok. Mijn twee opbergers stromen over en overal zwerven exemplaren door het huis. Dus staat vandaag heel onschuldig 'plastic tassen opruimen' op de zondagse opruimlijst.
Zo onschuldig blijkt het echter niet. Want wat blijkt: Zelfs aan plastic tasjes ben ik gehecht. Dat ik graag spullen bewaar waaraan herinneringen kleven, dat weet ik. Maar dat het zo erg is...
Stoer gooi ik de plastic tas van de winkel waar ik mijn Antarctica-warme-kleren kocht op de stapel 'prullenbak' want hij geeft zwart af. Mijn plastic tasje uit Peru met groene ballen volgt, want te klein om écht nuttig te zijn. Ik besluit de truc van het foto´s maken en dan weggooien te gebruiken. Wat blijkt, er zijn medestanders op twitter. Ik sta niet alleen in deze zware tijden.
,,Herkenbare kwestie #vakantieplastictasjesnietweggooien.'' ,,Haha jij bent net zo erg als ik. Blij dat ik niet de enige ben.''
Tot blijkt dat mijn vuilniszakkentasjestas uitpuilt. Die knispertasjes vouw ik dan maar even klein. Maar voor ik het weet heb ik de smaak te pakken én draai volledig door. Het ene na het andere kleine driehoekige pakketje verdwijnt in mijn opberger.
En echt, voor dat ene Peruaanse tasje is nu opeens ook plek. Natuurlijk omdat ik hem ook heus nog eens gebruiken, zo maak ik mijzelf wijs. Reisde ik er niet maandenlang mee in mijn rugzak? Juist!
De afgekeurde tassen gaan trouwens naar de tassenbol in de Jumbo, voor een tweede leven. De kapotte en mini-exemplaren naar de vuilnis.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten